زندگی آوارشده

نمی توانستم تکان بخورم یادم آمد که دنیا سرم آوار شده ، می خواستم چشمانم را باز کنم ولی گرد و خاک خانه ویران شده ام باعث ایجاد سوزشی دردناک در چشمانم می شد برای همین تصمیم گرفتم آنها را بسته نگه دارم …

به یاد روزهای گذشته افتادم به یاد بهانه هایی که برای خوب زندگی نکردنم می آوردم به یاد این که می گفتم نمی توانم کار پیدا کنم ، نمی توانم پول در بیاورم، نمی توانم خانواده ام را راضی کنم، نمی توانم مسافرت بروم ،نمی توانم سراغ کارهایی بروم که دوست دارم، نمی توانم خوشبخت باشم وتقصیر را با عصبانیتی که از درونم نشات می گرفت به گردن دیگران می انداختم، ولی در جایی دور و نزدیک از قلبم می دانستم تمام آنها ،تقصیر خودم است و کلامم که دیگران را سرزنش می کند در واقع دارد خودم را سرزنش می کند می دانستم ولی نمی خواستم باور کنم باورش به این معنا بود که پذیرفته بودم که ترسیده ام ، ترس از چیزهایی که هرگز اتفاق نیافتادند، ولی مانعم شدند تا زندگی ام را آنطور که می خواهم بسازم . آری من تمام زندگی ام را قبل از زلزله به دستان خودم آوار کرده بودم و اکنون که ممکن است فردایی نباشد به این باور رسیده ام.

دیگر جایی برای ترس نمانده و خداوند آنجایی که باید مرا بیازماید آزموده، نمی دانم فردایی هست یا نه ولی اگر بود می خواهم زندگی کنم پیاده به سفر بروم، مهم نیست اگر کفشم پاره شود یا گرسنگی بکشم، خواهم رفت اکنون فهمیده ام من درخت نیستم ، می روم و هر جای دنیا یادی از خود به جا خواهم گذاشت و در خاطرات انسانهای زیادی جا خواهم گرفت، با همه مهربان می شوم اکنون که زیر آورم می فهمم که در من مهر زیادی زندانی شده است که پخش نکرده ام و این شاید بیشترین افسوس من است دیگر گله نخواهم کرد، دیگر در بند ترسهایم به سر نخواهم برد و خودم را آنطور که خدا مرا آفریده آزاده خواهم کرد و دنیا را به چشم دیگری خواهم دید می دانم راحت نخواهد بود می دانم حتی ممکن است اشکم در بیاید ولی مقاومت خواهم کرد گویا ، درک کرده ام نتوانستن واقعی یعنی چه این که درد داشته باشی ولی نتوانی کاری کنی یعنی چه؟ آری دیگر فهمیده ام و اگر فرصتی داشته باشم دیگر می خواهم و برای خواستنم و اراده ای که از آن نشات می گیرد تلاش و ایستادگی می کنم و زندگی ام را بسازم. اگر فردایی باشد….