شاید فرصتی دیگر

تا چشم کار می کند آوار و بوی خاک می آید همان بوی دوست داشتنی که امروز چه منفور است. سرما گویی تازیانه ای بر دست گرفته او نیز چون مادرم زمین دارد بر مردمان چه سخت میگیرد. دیروز صبح وقتی خورشید با دستش چشمانم راغلغلک داد من پرده بر راهش کشیدم ولی امروز ابرها هستند که پرده بین ما کشیده اند، انگار او نیز با من قهر است. سفره دیروز چه گرم و صمیمی بود. نمی دانم از سرماست یا اینکه تقصیر آوار است که غذایمان سرد شد. دلم آرامش سفره دیروز را می خواهد. به سفره ای که پر بود از عشق چه بی تفاوت بودم. زمین زیرپای گل های باغچه مان را خالی کرد عطرشان بین غبارها گم شد. چرا بین تمام ثانیه های دیروزم فرصتی برای بوییدن آن ها نداشتم بی تفاوت از کنارشان گذشتم. امروز که نیستن جای خالیشان قلبم را پر از درد کرده است ای کاش امروز بودن تا خوب آنها را می بوییدم. فرصت هایی که می شد در بیداری و یافتن پاسخ ها سپری کرد در بین نخواستن ها و ندیدن ها چه بی درنگ گذشت. گله داشتم از روز های تکراری زندگیم،اما امروز دلم برای یکی از همان روزهای تکراری دیروز تنگ شده است. گاهی روزمرگی هم بزرگترین نعمت است که وقتی شکرش را بجا نیاوری میشود آرزوی این روزهای من. ای کاش دیروزها را با تلاش برای تحقق رویاهایم رنگین کمانی از رنگ میزدم. همیشه در سختی یاد فرصت های از دست رفته، حسرت کارهای نکرده تحمیل گر باری بس سنگین تر از دشواری های زمان حال است.

امروز دیگر جای نگرانی برای بی موردهای دیروز، عصبانیت های بی دلیل، جدی بودن های تلخ، نبخشیدن و بخشیدن های سخت،قیافه گرفتن ها و غرور بی جا نیست ای کاش دیروزهایم را بدون تمامی این ها زیباتر میزیستم. حال حسرت روزهایی که بر خود سخت گرفتم، جای خالی عشق ورزیدن ها،خندیدن های بی دلیل،بخشیدن ها و دریک کلام لحظات از دست رفته برای زیبا زندگی کردن، زلزله ای شاید بزرگتر از آنچه رخ داده درونم را به لرزه در آورده است. انگار زلزله منادی بود از جانب دوست برای بیدار کردنم از خواب سنگینی که سال ها در کابوس هایش غرق بودم. این فرصتی دیگر است برای تصمیم گرفتن می خواهی خود قبلی ات باشی و بعد از زلزله ای دیگر باز حسرت بخوری یا اینکه محکم تر و استوارتر بنای درونت را چون بیرون بسازی که هزاران زلزله بر تو بی اثر باشد. این زندگی که انتظارت را می کشد درست مثل نقطه سر خط است. میخواهم از سر خط زیباتر بنویسم زندگی ام را…