قاشق هایمان را برای هم پر کنیم

قاشق هایمان را برای هم پر کنیم!

اینروزها حرکات عجیبی از مردم شهر میبینم که هضمش برایم کمی سخت است.رفتارهایی که آنقدر همه گیر شده که دیگر قبحش ریخته و عادی شده.ریشه اکثر این رفتارها را میتوان در یک کلمه خلاصه کرد:منیت!

ویژگی بارز سن نوجوانی!

نوجوانی که تنها خودش را میبیند.نگاهش دو قدم جلوتر را نمیبیند،دیگران را نمیبیند،فقط نوک دماغش را میبیند!

اکثریت جامعه ایرانی هنوز نوجوان است!

در رانندگی فقط خود را میبینیم.در راه همه باید دست به دست هم بدهند،سبقت نگیرند و آدمهای خوبی باشند تا ما به راحتی به مقصد برسیم.اگر غیر از این باشد عصبانی میشویم و هیچ حقی برای دیگری قائل نیستیم،انگار آنها برای وقت گذرانی به اینجا آمدند و باید دست بسته نوکر آماده به خدمت ما باشند.

در آشغال پرت کردن به سطل زباله که مسابقه گذاشتیم.خدا نکند کسی بیاید و اخطارمان بدهد،آسمان خدا را به زمین می آوریم که اینهمه آشغال! چشم کورت این یکی را گرفته؟ نکن برادر من…نکن خواهر من… یکی تو میریزی،یکی ایشان،یکی اوشان، خب چاله فضایی هم که بود سرریز میشد دیگر!

بعد فحشش را به این و آن میدهی که اینجا را کردند آشغالدانی.

کار را به آنجا رساندیم که هموطنان وقتی از سفر به یکی از کشورهای خارجی برمیگردند اولین چیزی که بهت زدشان میکند،تمیزی محله ها خیابان های آنجاست! تمیزی انقدر تعجب دارد؟ در ولایت ما که دارد! نظافت جزیی از ایمان است مال ما نبود مگر؟

کارتونی نگاه میکردم که در آن چند نفر سر یک دیگ غذا با قاشق های بلند ایستاده بودند و هر کدام قاشق خود را پر میکردند و به طرف دهانشان میبرند اما قاشق بلند بود و به دهانشان نمیرسید.همه گرسنه بودند!یکی از شخصیت ها،اتفاقی قاشق بلند را به طرف دهان فرد مقابل میگذارد او هم همینکار را میکند و هر دو لبی به غذا میزنند! از آنجای کارتون همه افراد دور دیگ قاشق را برای دیگران پر میکنند و به دهانشان میگذارند.

به امید روزی که دلواپس حال و احوال هم شویم و با اجازه نوک دماغمان دو قدم آنطرف تر را هم ببینیم و این اتفاق نمی افتند مگر آنکه قاشق هایمان را برای هم پر کنیم.