از همین مسابقه مقاله‌نویسی تا مطالبات از مجلس قانون‌گذاری!
این مقاله سعی دارد خارج از گفتمان احساسی و احتمالاً شتابزده (که گاه در پس انعکاس خبر برخی موارد تجاوز به کودکان در یکی دو سال اخیر مشاهده می‌شود) به این پرسش پاسخ بدهد که نهادهای مختلف جامعه چه اقداماتی را می‌توانند در جهت کاهش آمار تجاوز به کودکان انجام دهند؟
در سطح خُرد، خانواده، به عنوان واحد سازنده‌ی جامعه، نقشی اساسی در پیشگیری از این پدیده دارد. به نظر می‌رسد خانواده‌ها در وهله‌ی اول باید با «واقعیت» آشنا شوند و نخواهند که آن را انکار کنند. یادگیری واقعیت‌های اطراف پدیده «کودک‌آزاری» و چگونگی پیشگیری از آن، خشت اول و به نوعی مقدمه‌ی تمامی وظایف پدر و مادرها در این خصوص است. برای نمونه، آنها باید بدانند که چه محیط‌هایی برای کودکان از این حیث خطرخیز محسوب می‌شوند.
مسئله مهم دیگر این است که خانواده‌ها باید بتوانند در مورد چنین مسائلی با کودکانشان گفتگو کنند. آگاهی کودک از مسائل مربوط به بدنش و آشنایی با مفاهیمی همچون «سوءاستفاده جنسی»، از ضروریات زندگی امروز است. البته منظور، آموزشی متناسب با سن کودک و به گونه‌ای است که توصیه‌ها و شئونات فرهنگی و احیاناً مذهبی دچار لطمه نشود. با لحاظ نکته اخیر، پیشنهاد بعد اینگونه به دنبال می‌آید:
بهتر است خانواده‌ها خود تا حد ممکن تابوهای موجود در این زمینه را نادیده بگیرند تا بتوان کم‌کم فرهنگ کلی جامعه را در مورد آن ترمیم کرد. اگر والدین کودکان برای حفظ آبرو یا هر چیزی از این دست، از به جریان انداختن پرونده (ولو تنها در حد بردن کودک آسیب‌دیده‌شان نزد مشاور) خودداری می‌کنند، منطقی نیست که توقع چندانی از مسئولانی داشته باشند که شاید سلامت روانی کودکان جامعه در ردیف بودجه‌های کلان و برنامه‌های جدی آنها جایی نداشته باشد. پس راه‌حل عملی این است که هر کدام از ما بزرگسالان، در هر جا که با موردی از کودک‌آزاری مواجه شدیم، آن را گزارش کنیم و پیگیر قضیه باشیم، چه موارد درون‌خانوادگی و چه برون‌خانوادگی.
پیشنهاد چهارم جلوگیری از در موقعیت خطرناک قرار گرفتن کودک است؛ به این معنا که خانواده‌ها باید کاملاً مراقب باشند که فرزندشان در وضعیت خلوت با بزرگسال قرار نگیرد (اشاره به رویکرد «پیشگیری وضعی» از کودک‌آزاری، که از دیگر موارد آن می‌توان به نظارت بر روابط مجازی فرزندان، که ممکن است زمینه‌ساز رابطه واقعی باشد، توسط والدین اشاره کرد).
در سطح کلان، تمرکز اهالی فرهنگ و رسانه بر آگاهی‌بخشی و نیز اصلاح تابوهای مربوط به این موضوع می‌تواند تاثیر قابل توجهی در کاهش آمار این جرایم داشته باشد. فعالیت جدی و مستمر سازمان‌های مردم‌نهاد، برگزاری سمینارهای دانشگاهی و مسابقه‌های متنوع همچون همین مسابقه مقاله‌نویسی و… می‌تواند توجه اقشار مختلف جامعه به این موضوع را جلب کند.
در کنار اصلاح فرهنگ، اقدامات متولیان قانون‌گذاری نیز می‌تواند در پیشگیری از این جرایم نقشی موثر ایفا کند، که می‌توان آنها را در حداقل سه مورد مطالبه کرد:
- تشدید مجازات مربوط به کودک‌آزاری؛
- تدوین مقررات ویژهای درخصوص آیین دادرسی این جرایم؛
- تدوین بخشنامههایی در جهت حمایتهای خاص و دوراندیشانه درمورد کودکان.
نظیر مقرر کردن مراحل مختلف استخدامی برای دست‌اندرکاران امور مربوط به کودکان، و بررسی دقیق سوابق این افراد.
سلام مقاله جالبی بود.
صاحب اثر فقط بر محیط خانواده تمرکز کرده اند و هیچ راه حلی جهت اعمال در محیط های اجتماعی ذکر نشده !!!