راه حل شما برای پیشگیری از کودک‌آزاری و کاهش آمار تجاوز به کودکان در جامعه چیست؟ (رویای پایان یک کابوس)

در گوشه‌ای از این سرزمین، «آتنا»ی معصومی قربانی تجاوز می‌شود، «کیمیا»ی ۷ ساله‌ای ۷۰ بار در عملی غیر انسانی زجر می‌کشد و موردهای مسکوت دیگری که هیچ‌گاه نه اسم و نه اخبارشان به گوش ما نمی‌رسند یا از قلم می‌افتند. ماحصل تمام این تاسف خوردن‌ها و نگرانی‌ها، شکل‌گیری نوعی احساس ناامنی می‌شود که به تمام جامعه آسیب می‌رساند.

برای جلوگیری از آمار تجاوز به کودکان، در نقش خانواده فقط می‌توانیم به کودک خود در خصوص اندام‌های جنسی‌اش آگاهی دهیم و به نحوی که ذهن کودک‌مان خراب نشود خطر تجاوز را به او گوشزد کنیم. به «نه» گفتن‌هایش در خصوص بوسیده شدن و دیگر برخوردهای لمسی احترام بگذاریم و از بچگی برای بدنش حرمت قائل شویم. این‌ راه حل‌های به ظاهر فست فودی را تقریبا همه می‌دانیم!

مسئله اینجاست «کودک آزارها» چه بخواهیم و نخواهیم در جامعه حضور دارند و آمارها نشان می‌دهد که تعدادشان هم رو به افزایش است.

مسئله‌ی دیگر این است که اثبات تجاوز کار ساده‌ای نیست. ضمن این که خانواده‌ها به بهانه‌ی تخریب نشدن روحیه‌ی کودک به علت اجبار بودن حضورش در محافل قضایی مانند پزشکی‌ قانونی در نهایت مجرم را رها می‌کنند. در صورتی که چنین مجرمانی معمولا بیش از یک قربانی داشته‌اند و در صورتی که خانواده‌ها با نگاه مسئولانه‌ی بیشتری به ماجرا نگاه کنند بهتر می‌توانند مانع حضور آزادانه و خطرآفرینی چنین افرادی در جامعه شوند. قربانی تجاوز نباید احساس گناهکار بودن کند و خانواده‌ی وی نباید با سکوت خود به این تقویت این احساس دامن بزنند. این مسئله نیاز به فرهنگ‌سازی قوی‌تری دارد و لازم است که رسانه‌هایی همچون صدا و سیما، فرهنگ و ارشاد و دیگر سازمان‌های تبلیغاتی به طور جدی‌تر وارد عمل شوند تا تابوی شکایت از تجاوز را از بین ببرند. ضمن این که از افرادی که در مشاغل خود با کودکان سر و کار دارند، باید روانکاوی‌های دقیقتری به عمل بیاید و به گزینش‌های سطحی و سهل‌انگارانه، بسنده نکرد.

پس از آگاهی‌بخشی ظریفانه به کودک نوبت به شناسایی افراد کودک‌آزار است. چه خانواده‌ها و چه محیط‌هایی از فرزندان پاک و معصوم خود چنین هیولاهایی را می‌سازند؟ گاهی متجاوز حاصل فقر محیطی است و اطرافیان فرد متجاوز هم گروهی از همین جنس بوده‌اند. گاه متجاوز خود قربانی تجاوزهای مکرر بوده است و گاهی هم دلیل رفتار وی، بی‌بند و باری اخلاقی یا انحراف جنسی گزارش می‌شود. ؟ در این زمینه با مطالعات و تحقیقات ریشه‌ای صورت گیرد تا علت‌های اصلی مشخص شود و بسته به آن‌ها راهکارهایی ارائه شود.

نکته‌‌ی مهم دیگر تقویت سازمان‌های بهزیستی است. صرف این که کودک، خانواده‌ای دارد که می تواند شکم او را سیر کند، دلیل بر این نمی‌شود که با آن خانواده زندگی کند. بهزیستی باید جزو سازمان‌هایی باشد که از لحاظ بودجه به خوبی تامین می‌شوند و سرپرستی کودکان خانواده‌های آسیب‌پذیر را با اختیار قانونی از آنها صلب کرده و به عهده می‌گیرد.

نباید فراموش کرد که کودکان بی‌آزارو آسیب‌دیده‌ی امروز که برای‌شان آه حسرت می‌کشیم، می‌توانند همان مجرمان بی‌رحمی باشند که در فردای آینده، از بی‌تفاوتی امروز ما نسبت به روزگار سخت‌شان انتقام خواهند گرفت.