میراث فرهنگی نامرئی ایران

گشت و گذار در ممالک و کشورهای دیگر با هر هدفی که باشد، آشنایی با فرهنگ و آداب و رسوم مردم آن سرزمین، بخش جذاب و هیجان انگیز آن سفر خواهد بود که کمتر کسی از آن چشم پوشی می‌کند.

در ایران، که از حیث تاریخ و تمدن جزو غنی ترین سرزمین‌های دنیاست هم، این جذابیت دو چندان است و گردشگران خارجی به دنبال دیدن عجایبی هستند که قبلاً در مورد ایران خوانده‌اند.

واقعیت آن است که کشور ما، از لحاظ فنآوری، کشور چندان پیشرفته‌ای نیست و گردشگران خارجی هم با علم به این موضوع به ایران آمده‌اند، تبلیغات منفی اغراق آمیزی هم که در مورد ایران شنیده‌اند مزید علت می‌شود که از کمبود امکانات رفاهی و امنیتی و گردشگری خیلی تعجب نکنند و بعضا انتظارشان کمتر از آنچه برایشان مهیا می‌شود هم باشد و از امکاناتی که هست تعجب کنند و نه امکاناتی که نیست.

آثار باستانی و اماکن تاریخی ما هم عجایب کم ندارد، نه به لحاظ اعجاب سازه و بنا، بلکه به این علت که عمدتاً با آن همه عقبه و اعتبار خالی از گردشگر خارجی است و معمولا گردشگران داخلی در حال بازدید هستند و تک و توک هم گردشگر خارجی.

گردشگران خارجی که به ایران می‌آیند، اگر جهانگرد باشند و ممالک با تمدن کهن دیگری را نیز دیده باشند، در همان نگاه‌های اول در می‌یابند که در مقام مقایسه، و به نسبت اهمیت اماکن و آثار تاریخی، در ایران به میراث فرهنگی، بهای کمتری داده شده‌است و چنانچه این آثار در کشور توسعه یافته و با صنعت توریسم قوی‌تری بود قطعا حجم گردشگر و طمطراق آن مکان و حال و هوایش متفاوت از امروز بود.

تنوع آداب و رسوم در ایران حد و حساب ندارد، و انواع مختلف فرهنگ ها آنچنان گوناگون است که برخی رسوم که منحصر به شهر یا روستای خاصی است را حتی خیلی از ایرانی‌ها هم از دیدن و شنیدن آن‌ها تعجب میکنند، چه رسد به گردشگر خارجی.

تنوع فرهنگی منجر به تنوع در بسیاری از روش‌های زندگی می‌شود

یکی از آن‌ها تنوع خوراکی‌ها و غذاهای ایرانی است، اینکه وقتی از شهری به شهر دیگر می‌رویم با خوراکی‌های جدید و محلی آن شهر روبرو می‌شویم، شاید برای ما چندان عجیب و غریب نباشد، اما در خیلی از نقاط جهان چنین تنوعی وجود ندارد و بسیاری از گردشگران از دیدن انواع و اقسام مختلف خوراکی و غذا تعجب خواهند کرد.

تنوع پوشش ایرانی‌ها هم، ناشی از تنوع فرهنگ هاست و برای گردشگران خارجی جالب است، همینطور انواع گویش و زبان و لهجه.

اما آنچه برای یک گردشگر خارجی جالب که نه بلکه عجیب و غریب و باور ناپذیر خواهد بود، هیچکدام از این موارد نیست.

بلکه آنچه مشابه‌اش در هیچ جای دنیا یافت نمی‌شود مهربانی و صمیمیت بیش از حد ایرنی‌هاست، در هیچ کشوری، یک گردشگر این حجم از مهر و عطوفت را تجربه نخواهد کرد، مردم سرزمین ما با گردشگران خارجی چنان ایاغ می‌شوند که گویی سال‌هاست او را می‌شناسند و آن گردشگر هم متقابلا احساس صمیمیت می‌کند

این است میراث و گنج پنهان و نامرئی فرهنگی ایران.