سیبلی به نام “خدا”

اتفاقات برای رخ دادن نیاز به زمان دارند؛ فرض کنید زمانی نبود و شما با با اولین گاز بر همبرگرتان بیست کیلو چاق می شدید آیا گاز دوم را می زدید؟

یا بدانید با اولین کام سیگار نفستان قطع می شود. آیا سیگار را روشن می کنید؟

وحال فرض کنید با ترویج فرهنگ جبر گرایی و سیبل کردن خدا شاهد همچین بی مسئولیت هایی در جامعه باشیم. آیا باز فرهنگ جبر گرایی را ترویج خواهیم داد؟

حال شاید یک جوان هفده ساله مثل من نداند جبر گرایی چیست؟ جبرگرایی همان پاسخ های از سر رد کنی پدرهاومادرانمان هست، که وقتی می پرسیدیم ما چگونه متولد شدیم می گفتند:

خدا تورا به ما داد.

یا می گفتیم چرا عمو دستش شکسته، می گفتند:

خدا تنبیهش کرده.

و همین طور ادامه یافت تا جایی که وزیری که حاصل همین تفکرها و تربیت هاست در هنگام زلزله آن را آزمایش الهی می خواند و دیگری آن را حاصل گناه افراد جامعه. انگار بلادکفری ها گناه ندارند که با هشت ریشتر زلزله آب در دلشان تکان نمی خورد.

البته طبیعی هم هست چون در کودکی کسی به او نگفته پسرم اگر از ارتفاعی پرت شوی فرقی نمی کند آدم خوبی باشی یا آدم بد، حتما می خوری زمین؛ مگر این که ایمنی ات را رعایت کنی یا این که چاره اندیشی کنی.

و او با همان تفکر جبری پیش آمده تا جایی که هنگام زلزله به جای تحکیم زیر ساخت ها به فکر یک بهانه دیگر برای دماگوژیسم است.

بیایید افسوس نخوریم. به جای آن تا دیر تر نشده فرهنگ و تربیتمان را درست کنیم.

شخصیت خودمان و اطرافیانمان به گونه ای شود که در هنگام آلودگی هوا به دعا متوسل نشویم. به دنبال راهکار باشیم.

و یا در هنگام زلزله بیاندشیم چه کنیم تا در زمین لرزه های بعد این همه هم وطن از دست نرود. این همه خانواده داغ دار نشود ، این همه خسارت به بار نیاید و قس علی هذا…

یا علی مدد