چطور یک مقاله بنویسیم؟

نوشتن یک مقاله‌ی علمی به معنی کنار هم قرار دادن مجموعه‌ای از ایده‌ها در کنار یکدیگر و ایجاد یک نظریه جدید است. معمولا مقالات علمی به صورت خطی نوشته می‌شوند، یعنی در هر مقاله تنها یک نظریه مطرح می‌شود و نویسنده‌ی مقاله‌ی علمی تلاش می‌کند ایده و دیدگاه خود را به گونه‌ای برای خواننده مطرح کند که قابل درک باشد. ساختار، از جمله بخش‌های کلیدی و مهم در هر مقاله‌ی علمی است. موفقیت ساختار یک مقاله در گروی اهمیت دادن به منطق خواننده است. در این مقاله بخوانید که چطور یک مقاله علمی موفق بنویسیم.هدف از هر مقاله روی ساختار آن تاثیر می‌گذارد. در واقع هدف مقاله تعیین می‌کند که چه اطلاعاتی باید به خواننده داده شود و این اطلاعات باید با چه ترتیبی در اختیار او قرار بگیرند تا بهترین درک از مطلب را به اون بدهند. ساختار هر مقاله‌ی علمی، بر اساس فرضیه‌ی ابتدایی نویسنده شکل می‌گیرد. اگرچه اصولی برای ایجاد یک مقاله‌ی کلاسیکِ مشخص وجود دارد (مانند تحلیل مقایسه‌ای)، اما نمی‌توان برای همه‌ی مقالات یک نسخه‌ی مشابه پیچید.

قسمت‌های مختلف مقاله

هر مقاله دارای اطلاعات مختلفی است، که در بخش‌های مشخصی قرار می‌گیرند. حتی مقالاتِ کوتاه نیز بخش‌های متنوعی دارند: معرفی بحث یا همان مقدمه، تحلیل داده‌ها، نظریه‌ی انتقادی و نتیجه‌گیری. جایگاه قرارگیری مقدمه و نتیجه‌گیری بر خلاف دیگر بخش‌های مقاله همواره ثابت است. برای مثال، نظریه‌ی انتقادی ممکن است در یک پاراگراف و به عنوان یک بخش مجزا ارائه و توضیح داده شود. این بخش ممکن است در ابتدای مقاله یا قبل از بخش نتیجه‌گیری نوشته شود. پیشینه‌ی تحقیق (بافت تاریخی یا اطلاعات زندگی‌نامه‌ای، خلاصه‌ای از تئوری‌های مرتبط یا انتقادی، تعریف واژگان کلیدی) اغلب در ابتدای مقاله بین بخش مقدمه و اولین بخش تحلیلی نوشته می‌شود، اما گاهی نیز در جایی آورده می‌شود که معمولا ارتباط بیشتری با آن بخش دارد.

فکر کردن در مورد بخش‌های مختلف مقاله در جهت پاسخ‌گویی به سوالاتی است که در هنگام مطالعه به ذهن خواننده خطور می‌کند (معمولا در حین خواندن هر مقاله‌ای، سوالاتی در ذهن مخاطب ایجاد می‌شود. اگر مخاطب با خواندن مقاله هیچ سوالی به ذهنش نرسد، یعنی مقاله بسیار ساده و پیشِ‌پا افتاده بوده است و در واقع اطلاعات ارائه شده در آن به‌قدری بدیهی بوده که هیچ جرقه‌ای را در ذهن مخاطب روشن نکرده است).

چه چیزی؟

اولین سوالی که در ذهن خواننده ایجاد می‌شود این است: چه چیزی؟

چه شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد نمونه‌های توصیف‌شده در مقاله‌ی شما یک واقعیت عینی است؟ برای پاسخ به این سوال، شما باید با بررسی مدارک و شواهد، ادعا یا فرضیه‌ی مطرح شده در مقاله را اثبات نمایید. بخشِ پاسخ به «چه چیزی» یا «اثبات و ارائه‌ی شواهد» اغلب در ابتدای مقاله درست بعد از بخش مقدمه می‌آید. نقطه شروع نگارش هر مقاله، درست زمانی است که گزارشی از مشاهدات خود ارائه می‌کنید. توجه داشته باشید: این بخش نباید بیش از یک سومِ کل مقاله را شامل شود. عدم رعایت این نکته باعث می‌شود، مقاله‌ی شما انسجام کافی را نداشته باشد و خیلی کوتاه و یا خیلی توصیفی به نظر برسد.

چگونه؟

خواننده یک مقاله‌ی علمی دوست دارد بداند آیا استدلال‌های مطرح شده در این مقاله در همه‌ی موارد صدق می‌کند؟ سوالی که معمولا خواننده برای رسیدن به این پاسخ از خود می‌کند، این است: چگونه؟ چگونه در این مقاله نظریه‌ی انتقادی به چالش کشیده می‌شود؟ چگونه معرفی گزینه‌های ابتدایی، روش جدید در جستجوی مدارک و شواهد، و منابع دیگر- بر فرضیه‌ی مطرح شده‌ی شما تاثیر می‌گذارد؟ در حالت معمولی، یک مقاله، حداقل شامل یک بخش برای پاسخ به این سوالات است (با توجه به اینکه در این بخش سعی می‌شود، به سوالات پیچیده‌ی خواننده پاسخ داده شود، می‌توانیم آن را بخش یافته‌ها بنامیم. این بخش معمولا بعد از بخش «چه چیزی» می‌آید، اما توجه داشته باشید، ممکن است بسته به طول هر مقاله، بحث گسترش یابد و نظریه‌ی انتقادی نیز ممکن است در جای دیگری از مقاله ذکر گردد.

چرا؟

خواننده‌ی مقاله دوست دارد در مورد چرایی مطرح شدن این پرسش از سوی شما اطلاعاتی داشته باشد و اصولاً چرا باید این موضوع برای افراد دیگر نیز مهم باشد؟ این سوال معانی ضمنی بیشتری از فرضیه‌ی مطرح شده را در اختیار مخاطب قرار می‌دهد و به خواننده این امکان را می‌دهد تا به درک درستی از مطلب برسد. در پاسخ به پرسش «چرا»، موضوعاتی تشریح می‌شود که برای شما اهمیت بیشتری دارد. اگرچه بهتر است، در مقدمه‌ی مقاله به این بحث اشاره کنید، اما پاسخ کامل آن در این بخش که تقریبا بخش نهایی مقاله نیز هست، داده می‌شود. به خاطر داشته باشید، اگر به این پرسش پاسخ مستدل و کاملی داده نشود، مقاله از نظر خواننده نه تنها کامل نیست، بلکه بی‌معنی است و مطمئنا جذابیتی برای افراد دیگر نخواهد داشت.

اصول مقاله‌نویسی

طراحی و نگارش یک مقاله به صورت اصولی و منطقی، به معنی بررسی فرضیه و پیش‌بینی جوانب مورد نیاز خواننده است. در واقع نگارنده‌ی یک مقاله‌ی ‌علمی تلاش می‌کند تا با توضیح و تشریح بیشتر مباحث، خواننده را به درک درستی از موضوع برساند. ساده‌ترین راه نگارش یک مقاله‌، داشتن یک طرح جامع است. داشتن یک طرح اولیه از موضوع، این فرصت را به شما می‌دهد تا بدانید مخاطب کجا به پیشینه‌ی تحقیق، نظریه‌ی انتقادی، تجزیه و تحلیل منبع اصلی و یا منبع ثانویه نیاز دارد. نقش کاربردی مقاله در بخش‌های هر مقاله نمود بیشتری دارد و استدلال‌های مهمی را که برای شکل‌دهی ساختار یک مقاله‌‌ی علمی به آن نیاز دارید، در دسترس شما قرار می‌دهد. ساختار هر مقاله معمولا به این صورت است:

• فرضیه‌ی خود را در یک یا دو جمله بیان کنید، سپس در یک جمله توضیح دهید که چرا این ادعا را مطرح کرده‌اید. به عبارت دیگر، چیزی را بیان کنید که می‌خواهید خواننده با خواندن مقاله آن را یاد بگیرد. در این بخش پاسخ خود به پرسش «چرا» را تشریح می‌کنید؛ پاسخی که در نتیجه‌گیری مقاله نمود می‌یابد.
• جمله‌ی بعدی را اینگونه آغاز کنید: «برای اثبات فرضیه، اولین چیزی که خواننده باید بداند این است که…» سپس در مورد چرایی اهمیت آن برای مخاطب صحبت کنید و یک یا دو مورد از دلایلی را که فکر می‌کنید برای خواننده مهم است، بیان کنید. این اولین گام در پاسخ به پرسش «چه چیزی» است. گاهی احساس می‌کنید، که اولین چیز مهمی که لازم است خواننده در مورد آن اطلاع داشته باشد، پیشینه‌ی تحقیق است.
• جمله‌های بعدی را این گونه شروع کنید: «مورد بعدی که لازم است خواننده در مورد آن اطلاع کافی داشته باشد این است…». دوباره در مورد چرایی انتخاب آن صحبت کنید و شواهد کافی را ذکر کنید. این روند را تا طراحی و شکل‌گیری ساختار اصلی مقاله ادامه دهید.
• بدون شک طرح شما باید بتواند به سوالات کلیدی مقاله در خصوص چیستی، چگونگی و چرایی مقاله پاسخ‌های مستدلی ارائه دهد. البته نباید فراموش کرد که این موضوع در همه‌ی مقالات ثابت نیست. ساختار هر مقاله انعطاف‌پذیری لازم را دارد و شامل ایده‌ها و دیدگاه‌های نویسنده‌ی مقاله است.

مشکلاتی که در نگارش یک مقاله وجود دارد

ساختار مشترک در همه مقالات دانشگاهی، بخش توصیفی مقاله است. نگارش این نوع مقالات بیشتر متاثر از منابع اصلی آن است و نگارنده انرژی کمتری برای خلق یک ساختار جدید صرف می‌کند. چنین مقالاتی بیشتر شامل یک فرضیه‌ی توصیفی هستند تا استدلالی. معمولا در آغاز هر پاراگراف از کلماتی که نشان‌دهنده‌ی توالی زمانی (اول، بعدی، بعد از) است و یا کلمات ربط (همچنین، اگرچه، به علاوه) استفاده می‌شود که باید در نحوه‌ی به‌کارگیری آنها دقت زیادی به خرج داد. البته باید توجه داشت، استفاده از این کلمات موجب انسجام مقاله است.

برگرفته از: writingcenter