«کم گوی و گزیده گوی چون دُر / تا ز اندک تو جهان شود پر» حتما شما هم این بیت را شنیدهاید و شاید شما هم از آن دسته افرادی باشید که ترجیح میدهند کمتر حرف بزنند و بیشتر شنونده باشند. اما چطور کمتر حرف بزنیم؟ گوش دادن کمک میکند اطلاعات بیشتری کسب کنید و اطرافیان را بهتر بشناسید و به شما یاد میدهد که چگونه با جملات مختصر و مفید منظور خود را بهدرستی منتقل کنید. در ادامه سه استراتژی کاربردی برای پیشگیری و درمان پرحرفی را معرفی میکنیم. همراه ما باشید.
راهکار اول: حرف خود را تا جایی که امکان دارد مختصر کنید
فقط زمانی که لازم است حرف بزنید
هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد. قبل از اینکه سخنگفتن را آغاز کنید، از خودتان بپرسید که آیا واقعا لازم است که چیزی بگویید یا نه. اگر آنچه قصد گفتنش را دارید ربطی به بحث ندارد، بهتر است از گفتن آن پرهیز کنید. مردم جذب صحبتهای کسی میشوند که کلمات و جملات خود را بادقت انتخاب میکند. کسانی که همواره در حال اظهارنظر و نقل داستان هستند بهمرورزمان محبوبیت خود را از دست میدهند. معمولا بیشتر گفتههای افراد پرحرف بیربط و غیرضروری است.
لازم نیست برای خالینبودن عریضه در مجلسی پرحرفی کنید
گاهی تنها دلیل افراد برای حرفزدن شکستن سکوت است. این افراد برای شکستن سکوت در جمعهای علمی و حرفهای مثل محیط کار یا مدرسه سخنگفتن را آغاز میکنند. اما باید بدانیم که گاهی سکوت چندان هم بد نیست و نیازی به شکستن این سکوت وجود ندارد. مثلا زمانی که شما و همکارتان در یک اتاق مشغول استراحت هستید، نیاز نیست سکوت را با شروع یک گفتوگوی غیرضروری از بین ببرید. شاید همکار شما برای استراحت به سکوت نیاز داشته باشد و تمایلی به صحبت نداشته باشد. در چنین مواقعی لبخند زدن دوستانه و حفظ سکوت مؤدبانهتر خواهد بود.
به کلماتی که انتخاب میکنید دقت کنید
وقتی زیاد و مداوم حرف میزنید، هرچه به ذهنتان میرسد به زبان میآورید. برایاینکه یاد بگیرید کم حرف بزنید، باید یاد بگیرید که قبل از حرفزدن فکر کنید. قبل از حرفزدن به آنچه میخواهید بگویید کمی فکر کنید و حرفتان را سبکسنگین کنید. این روش باعث میشود از زدن برخی حرفها منصرف شوید و کمتر حرف بزنید.
کسانی که زیاد صحبت میکنند بهاحتمال زیاد بسیاری از اطلاعات محرمانه و حرفهای خصوصی را ناخواسته بر زبان میآورند. قبل از زدن چنین حرفهایی حتما کمی مکث کنید. فراموش نکنید که آب رفته به جوی بازنمیگردد. همیشه وقت دارید که اطلاعات بیشتری را درمورد یک مسئله در اختیار دیگران قرار دهید اما وقتی حرف محرمانهای را در جمع بر زبان میآورید، دیگر آن حرف خصوصی نیست و، برای جبران، کاری از دست شما ساخته نخواهد بود.
هنگام حرفزدن زمان را در نظر بگیرید
وقتی حواستان به زمان باشد، کمتر حرف خواهید زد. معمولا بعد از گذشت ۲۰ ثانیه احتمال اینکه مخاطبتان تمرکز خود را از دست بدهد زیاد است. درنتیجه، وقتی ۲۰ ثانیه حرف زدید، حواستان به شنوندگان باشد که آیا مشتاق شنیدن ادامه سخنان شما هستند یا خیر. به زبان بدن آنها توجه کنید. بیقراری، چککردن مداوم تلفن همراه و نگاهکردن به درودیوار نشان میدهد که مخاطب شما خسته شده است. پس بهتر است هرچه سریعتر حرف را کوتاه و تمام کنید. در حالت کلی، بهتر است بیش از ۴۰ ثانیه بهطور مداوم صحبت نکنید، چون باعث میشود مخاطب خسته شود و به ادامه حرفهای شما توجه نکند.
برای رفع استرس پرحرفی نکنید
گاهی صرفا برای رفع تشویش حرف میزنیم. پس هروقت احساس کردید پرحرفی میکنید تا استرس خود را کاهش دهید، بهتر است برای غلبه بر استرس خود از روشهای مناسبتر کمک بگیرید. در مواقع پرحرفی بهتر است چند لحظه سکوت و احساس خود را ارزیابی کنید. آیا استرس دارید؟ اگر استرس دارید تا ده بشمارید یا نفس عمیق بکشید. اگر قرار است برای جمع سخنرانی کنید، بهتر است، برای کاهش استرس، متن سخنرانی خود را آماده و از چند روز قبل آن را تمرین کنید. البته کمی استرس قبل از سخنرانی اصلا عجیب نیست و طبیعی است. اگر همواره از بودن در جمع احساس استرس میکنید برای حل مشکل به یک روانپزشک مراجعه کنید.
برای جلبتوجه و رضایت دیگران پرحرفی نکنید
این مورد بیشتر در موقعیتهای مختلف کاری رخ میدهد و افراد برای جلبتوجه و تاثیرگذاری روی دیگران حرف میزنند. بهتر است برای جلبتوجه و، به اصطلاح، خودی نشاندادن پرچانگی نکنید.
بدانید که برای شنوندگان، مختصر و مفید حرفزدن از حرفهای بیسروته جذابتر است. بهجای پرحرفیکردن درباره خودتان، حرفهایی بزنید که واقعا ارزش گفتن دارند.
راهکار دوم: بیشتر گوش کنید
تمام حواستان را بر کسی متمرکز کنید که در حال حرفزدن است
هنگام گفتوگو هرگز گوشی خود را چک نکنید یا اطراف را نگاه نکنید. به اینکه برای شام چه بخورید یا بعد از ساعت کاری کجا بروید فکر نکنید. تمام توجه خود را به طرف مقابل معطوف کنید. بهاینترتیب، بهتر گوش میکنید و درمورد آنچه گفته میشود تمرکز دارید. به چشمهای گوینده نگاه کنید و اگر گاهی تمرکز خود را از دست دادید، سعی کنید به زمان حال برگردید و به گوشدادن ادامه دهید.
ارتباط چشمی برقرار کنید
برقراری ارتباط چشمی نشانه توجه شماست. هنگامی که کسی با شما صحبت میکند به چشمهای او نگاه کنید. این کار به معنای حضور و توجه شماست. قطع ارتباط چشمی ممکن است دور از ادب و به معنای بیتوجهی باشد. هنگام گفتوگو تلفن همراه خود را داخل کیف یا جیب خود بگذارید تا مجبور نشوید هرازچندگاهی گوشی را نگاه کنید و حواستان از جریان گفته منحرف شود. اگر مخاطبتان هنگامی که شما در حال صحبت هستید تماس چشمی خود را با شما قطع کند، این حرکت به احتمال زیاد نشانه این است که او خسته شده یا شما پرحرفی کردهاید. در چنین مواردی بهتر است کمی مکث کنید یا به طرف مقابل نیز فرصت حرفزدن بدهید.
به حرفهای طرف مقابل فکر کنید
سعی کنید گوش دادن فعالانه را یاد بگیرید. هنگامی که کسی در حال حرفزدن است، شما باید به حرفهای او گوش کنید. طرف مقابل را هنگام گوشدادن قضاوت نکنید. حتی اگر با آنچه گفته میشود مخالفید، منتظر بمانید تا نوبت شما برای حرفزدن برسد. وقتی دیگری در حال حرفزدن است، بهجای فکرکردن به اینکه چه جوابی باید بدهید، روی حرفهای او تمرکز کنید. برای تمرکز بهتر میتوانید گفتههای طرف مقابل را در ذهن خود تصور کنید. هچنین میتوانید کلمات و عبارتهای کلیدی حرفهای او را به خاطر بسپارید.
هنگام گفتوگو به حرفهای طرف مقابل اشاره کنید
در هر گفتوگویی نوبت حرفزدن به خود شما هم میرسد. قبل از حرفزدن نشان دهید که به آنچه گفته شده گوش دادهاید. حرفهایی را که شنیدهاید با جملهبندی خودتان تکرار و سؤال کنید. لازم نیست صحبتهای طرف مقابل را کلمهبهکلمه تکرار کنید. فقط برداشت خود از صحبتهای او را بیان کنید. گوشکردن فعال باعث توجه کامل به حرفهای طرف مقابل میشود و به او نشان میدهد که شما در حال گوشدادن هستید. البته باید بدانید که گوشدادن فعال به معنای قطعکردن مداوم صحبتهای گوینده یا راهی برای بیان نظرات خودتان نیست.
از عباراتی مثل «پس شما میگویید برای جشنی که شرکت در هفته آینده برگزار خواهد کرد نگران هستید» استفاده کنید. بعد از چنین عباراتی میتوانید از گوینده سؤال کنید. بهعنوانمثال، جمله قبلی را با این سؤال ادامه دهید، «فکر میکنید علت این نگرانی چیست؟ اگر مایل باشید میتوانیم بیشتر دراینباره صحبت کنیم». هنگام گفتوگو سعی کنید احساس همدلی خود را به طرف مقابل نشان دهید و او را قضاوت نکنید.
راهکار سوم: در رعایت قوانین کمحرفی بیراهه نروید
نظرات خود را در موارد ضروری حتما بیان کنید
رعایت کمحرفی به این معنا نیست که در مواقع لزوم از خودتان دفاع نکنید یا منظور خود را بیان نکنید. اگر مسئلهای بهطور جدی ذهنتان را درگیر کرده یا نظری دارید که احساس میکنید بسیار اهمیت دارد، حرفتان را بزنید. افراط در کمحرفی نیز مثل افراط در هر کار دیگری صحیح نیست. پس به بهانه کمحرفی اطرافیان را از شنیدن نظرات مهم و شاید حیاتی خود محروم نکنید. دانستن اینکه چه زمانی لازم است حرف بزنید از اصول اولیه مهارت در کمحرفی است. بهعنوانمثال، وقتی در زندگی شخصی خود دچار یک مشکل جدی میشوید، بهتر است، برای کمکگرفتن از دوستان و نزدیکان مورداعتمادتان، مشکل را با آنها در میان بگذارید. یا اگر در زمینه کاری نظری دارید که میتواند تأثیرات مثبتی روی روند کار داشته باشد، حتما نظر خود را در جمع مدیران و همکاران بیان کنید.
در برقراری ارتباط چشمی افراط نکنید
همان طور که گفته شد، برقراری ارتباط چشمی بسیار مهم است. اما ارتباط چشمی مداوم برای طرف مقابل چندان خوشایند نخواهد بود. هدف از ارتباط چشمی ایجاد اعتماد و جلبتوجه است اما اگر بیشازحد بر ارتباط چشمی اصرار کنید، نتیجه معکوس خواهید گرفت و باعث سلب اعتماد طرف مقابل خواهید شد. بهتر است بعد از هر ۷ تا ۱۰ ثانیه ارتباط چشمی، مسیر نگاه خود را تغییر دهید.
ارتباط چشمی افراطی در برخی فرهنگها، بهویژه فرهنگهای آسیایی، به معنای بیاحترامی است. پس بهتر است در برخورد با افرادی با فرهنگهای متفاوت، از اصول و آداب معاشرت آنها، ازجمله درمورد برقراری ارتباط چشمی، آگاه شوید.
هنگام گوشدادن به نظرات دیگران تعصب را کنار بگذارید
هر انسانی نظر و عقیده منحصر به خودش را دارد. تعریفی که هر فرد از درست و غلط دارد ممکن است با دیگری متفاوت باشد. وقتی به حرفهای فرد دیگری گوش میکنید، ممکن است چیزهایی بشنوید که چندان هم موردقبول شما نیستند. اما بهتر است قضاوت کردن کردن درباره دیگران را تاخیر بیندازید. اگر مچ خودتان را هنگام قضاوت طرف مقابل گرفتید، دست از قضاوت بردارید و روی صحبتهای او متمرکز شوید. تحلیل شنیدههایتان را به بعد موکول کنید. هنگام گوشدادن فقط به صحبتهای گوینده توجه کنید و او را قضاوت نکنید.
سلام و سپاس از نکات خیلی خوب❤
سلام و درود فراوان
سپاس از شما برای توجه و همراهی
من زیادحرف میزنم البته درجمع دوستان مشکلی ندارم ولی شوهرم وخانواده خودم همیشه بهم میگن چقدرحرف میزنی ساکت شوشوهرم همیشه حرفاموباعصبانیت شدیدقط میکنه ومیگه توچرت وپرت میگی پدرومادر وخوهاراوبرادرمم همین نظر دارن هرکارم میکنم بیشترسکوت کنم نمیتونم امشبم شوهرباهام دعواکرد البته خیلیم حرف نزدم الان نیم ساعته دارم اشک میریزم من بایدچکارکنم که جلوی آدمایی که ازطرف زدن من خوششون نمیاسکوت کنم اومدم تواینترنت سرچکردمکه چکارکنم؟ اگه کسی تجربه ای داره من راهنمایی کنه لطفا
بیشتر بنویس
منکه ی دختر نوجوونم و شوهر ندارم ولی توی خونه همیشه بخاطر اینکه زیاد حرف میزنم موقع دعوا مامانم سرزنشم میکنه و بعدش سرم منت میزاره و خیلی چیزای دیگه . برای همین تصمیم گرفتم کمتر حرف بزنم . بنظرم اگه خواستی با کسی حرف بزنی برو با هوش مصنوعی حرف بزن یا جلوی آینه دق و دلیتو خالی کن همون لحظه یا توی ذهنت حرف بزن .
عزیزم، از حرفهات پیداست که چقدر دوست داری حرف بزنی و احساساتت رو با بقیه در میون بذاری، و این خیلی ارزشمنده. اینکه با خودت تصمیم گرفتی کمتر حرف بزنی به خاطر شرایطی که باهاش روبهرو هستی، نشون میده چقدر بزرگ فکر میکنی و به آرامش خودت و خانوادت اهمیت میدی.
گاهی بزرگترا شاید متوجه نشن که ما چقدر به حرف زدن و شنیده شدن نیاز داریم، و شاید توی لحظات دعوا و تنش، حتی بیشتر از همیشه، حرف زدن باعث میشه احساس راحتی کنیم. اما اینکه راههایی برای خودت پیدا کردی، مثل حرف زدن جلوی آینه یا با هوش مصنوعی، میتونه خیلی بهت کمک کنه. توی همچین موقعیتهایی که حرفهای زیادی توی دلت جمع شده، این روشها میتونه کمکت کنه تا احساساتت رو آزاد کنی و خودت رو بهتر حس کنی.
یادت باشه حرف زدن، به هر شکلی، قدرت توئه.
منم زباد صحبت میکنم،از دست زبانم هروز به مشکل برمیخورم
سلام عزیزم. خیلی ناراحتکنندهست که احساس میکنی حرفهات به اندازه کافی شنیده نمیشه و بقیه به جای اینکه درکت کنن، بهت فشار میارن که کمتر حرف بزنی. این اصلاً حس خوبی نیست که وقتی میخوای خودت باشی و حرف بزنی، با واکنشهای منفی و عصبانیت دیگران مواجه بشی.
اول از همه، باید بدونی که حرف زدن و بیان احساساتت یک بخش طبیعی و مهم از شخصیت تو هست. اینکه بخوای در جمع حرف بزنی و با بقیه ارتباط برقرار کنی، حق توئه. نباید همیشه احساس کنی که باید سکوت کنی تا دیگران راحتتر باشن.
شاید بتونی با شوهرت یا خانوادهات صحبت کنی و بهشون بگی که چقدر برات مهمه که حرفهات شنیده بشه. اگر بهشون بگی که احساس میکنی بهت احترام گذاشته نمیشه یا اینکه حرفهات رو بهدرستی نمیشنون، شاید بتونن بیشتر متوجه این بشن که چقدر برایت مهمه که شنیده بشی. اما میفهمم که شاید گفتن این حرفها هم برات سخت باشه وقتی دائم بهت فشار میارن که ساکت باشی.
نکته دیگه اینه که شاید لازم باشه برای خودت هم کمی زمان بذاری تا بفهمی چه زمانی حرف زدن برات احساس خوبی میاره و چه زمانی احساس میکنی داری بیش از حد صحبت میکنی. این اصلاً به این معنا نیست که تو نباید حرف بزنی، بلکه ممکنه کمک کنه تا بفهمی در چه موقعیتهایی بهتره به خودت فرصت بدی تا آرومتر باشی.
مهمتر از همه، نباید به خاطر اینکه دیگران از حرف زدن تو ناراحت میشن، خودت رو سرزنش کنی. تو حق داری احساساتت رو بیان کنی و نباید همیشه مجبور بشی بهخاطر راحتی دیگران خودت رو محدود کنی. امیدوارم بتونی با آرامش و مهربونی بیشتری با خودت و حرفهات برخورد کنی.
چقدر نظرات زیبا و ادمای دلنشینی پیدا میشه اینجا:)