کهیر مزمن ورم‌های قرمز و خارش‌دار پوستی است که بیشتر از ۶ هفته طول می‌کشد. بسیاری از افراد ۱ سال یا بیشتر دچار این عارضه می‌شوند. افرادی با بیماری‌های خودایمنی خاص نیز بیشتر در معرض آن هستند. بااین‌حال، بیشتر مواقع علت کهیر مزمن مشخص نیست. آنتی‌هیستامین‌ها، استروئیدها و داروهای سرکوب سیستم ایمنی می‌توانند تا حدی این کهیرها را تسکین دهند، اما اصلا چرا کهیر ایجاد می‌شود و چه عوارض و درمان‌های دیگری دارد؟ برای پاسخ این سؤالات تا انتهای مقاله با ما همراه باشید.
کهیر مزمن چیست؟
کهیر مزمن ورم یا برجستگی‌های خارش‌دار و قرمزی است که حداقل ۲ بار در هفته روی پوست ظاهر می‌شود. این ورم‌ها کهیر نامیده می‌شوند و زمانی مزمن می‌شوند که بیشتر از ۶ هفته طول بکشند. این کهیرها می‌تواند موجب ناراحتی شود و خواب و فعالیت روزانه فرد را مختل کند. همچنین می‌تواند قرمز، صورتی، سفید یا به‌رنگ پوست باشد. این بیماری مزمن نامیده می‌شود، چراکه علائم آن به‌رغم درمان ادامه می‌یابند.
تفاوت کهیر و آنژیوادم (ورم)
کهیر و آنژیوادم ممکن است هم‌زمان اتفاق بیفتند. کهیر برجستگی‌ها یا ورم‌های قرمز روی پوست است، اما آنژیوادم می‌تواند در لایه‌های پایین‌تر بافت ایجاد شود. این ورم می‌تواند در صورت، لب، گلو، دست‌ها، پاها و ناحیه تناسلی ایجاد شود.
تفاوت کهیر و کهیر مزمن
کهیر حاد و مزمن تفاوت‌هایی با هم دارند، از جمله:
- کهیر حاد: ظرف ۲۴ ساعت از بین می‌رود، هرچند ممکن است کهیر جدید ایجاد شود. عفونت‌های ویروسی جدید معمولا موجب کهیر حاد می‌شوند.
- کهیر مزمن: حداقل ۲ بار در هفته و بیشتر از ۶ هفته قابل‌مشاهده است. بعضی از کهیرهای مزمن ماه‌ها یا سال‌ها وجود دارند و معمولا علت ایجاد آنها ناشناخته است. بیش از ۵درصد مردم کهیر ناشناخته دارند. این بیماری در تمام سنین و جنسیت‌ها دیده می‌شود، ولی در خانم‌های ۳۰ تا ۵۰ساله شایع‌تر است.
علت کهیر مزمن
کهیر به‌علت ورود مواد شیمیایی خاصی به‌نام هیستامین به جریان خون ایجاد می‌شود، اما علت کهیر مزمن در بیشتر افراد ناشناخته است. در موارد نادر، حساسیت دارویی یا حساسیت غذایی می‌تواند موجب کهیرهای مزمن شود. بعضی افراد زمانی دچار کهیز مزمن می‌شوند که دمای بدنشان به‌علت گرما، سرما، نوشیدن الکل، استفاده از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی یا فعالیت فیزیکی به‌سرعت تغییر می‌کند.
فشار روی پوست ناشی از لباس‌های تنگ هم می‌تواند این شرایط را ایجاد کند. از طرفی استرس و اضطراب می‌تواند بیماری پوستی را بدتر کند. برای رفع این مسئله می‌توانید از داروهای ضداضطراب و روش‌هایی مثل مدیتیشن استفاده کنید.
بیماری‌های خودایمنی و کهیر مزمن
تقریبا از هر ۵ فرد دچار کهیر مزمن ۱ نفر بیماری خودایمنی هم دارد، از جمله:
- بیماری سلیاک؛
- درماتومیوزیت؛
- دیابت؛
- لوپوس؛
- پلی‌میوزیت؛
- بیماری تیروئید؛
- ویتیلیگو.
البته بیمارهای دیگری هم ممکن است موجب این عارضه شوند، از جمله:
- آسم؛
- عفونت‌هایی مثل عفونت باکتریایی پیلوری و عفونت سینوس (سینوزیت)؛
- بیماری کبد؛
- لنفوم شامل لنفوم هوچکین و غیرهوچکین؛
- واسکولیت.
علائم کهیر مزمن
کهیر می‌تواند در هر جایی از بدن ایجاد شود و ظاهر آن در افراد مختلف متفاوت است. کهیرها می‌توانند شکل و اندازه متفاوتی داشته باشند، مثلا می‌توانند به‌اندازه سر سوزن یا بزرگ‌تر از توپ بیسبال باشند.
کهیر مزمن علائم مختلفی دارد، از جمله:
- ورم‌ها و برجستگی‌های قرمز روی پوست که ممکن است آزاردهنده یا عذاب‌آور باشند.
- سفیدشدن (مرکز کهیر با فشاردادن سفید می‌شود).
- ایجاد خارش.
- گرگرفتگی ناشی از گرما، ورزش یا استرس.
- ورم (آنژیوادم) در اطراف چشم، چانه و لب‌ها.
زمان مراجعه به پزشک
در صورت مشاهده این علائم باید به پزشک مراجعه کنید:
- کهیر یا ورمی که بیشتر از ۱ هفته طول می‌کشد؛
- برجستگی‌های عفونی (قرمز، متورم و پر از چرک)؛
- کهیرهای مکرر که هر چند ماه یک بار عود می‌کنند؛
- خارش پوستی شدید.
تشخیص کهیر مزمن
برای تشخیص بیماری و درمان می‌توانید به متخصص حساسیت، متخصص پوست یا پزشک عمومی مراجعه کنید. پزشک با بررسی پوست و علائم می‌تواند بیماری را تشخیص دهد. آزمایش‌های تشخیصی نیز منجر به تشخیص یا رد علت بیماری می‌شوند، از جمله:
- تست حساسیت؛
- آزمایش خون برای بررسی میزان زیاد آنتی‌بادی؛
- آزمایش ادرار برای بررسی عفونت باکتریایی؛
- نمونه‌برداری از پوست برای تأیید سایر ارزیابی‌ها و تشخیص‌ها.
درمان کهیر مزمن
- داروهای ضدحساسیت: داروهای ضدحساسیت بدون نسخه و تجویزی مثل آنتی‌هیستامین‌ها برای تسکین خارش و کاهش واکنش حساسیتی یا جلوگیری از آن.
- واکسن آلرژی: تزریق ماهانه داروی اومالیزوماب که تولید ایموگلوبین ای (عامل کهیر مزمن و آسم) را در بدن متوقف می‌کند.
- استروئیدها: کورتیکواستروئیدهایی مثل پردنیزون می‌توانند علائمی را تسکین دهند که به داروهای ضدحساسیت مقاوم‌اند.
- هیدروکسی کلروکین: نوعی داروی مالاریاست که علائم کهیر مزمن ناشی از بیماری خودایمنی را تسکین می‌دهد.
- سیکلوسپورین: این داروی سرکوب سیستم ایمنی اثر زیادی بر کهیرهای مزمن شدید دارد، اما احتمالا در طولانی‌مدت سبب عوارض جانبی جدی می‌شود.
اگر درمان‌های گفته‌شده مؤثر نباشند، ممکن است پزشک داروهای دیگری را تجویز کند مانند:
درمان خانگی
می‌توانید از این چند روش در خانه استفاده کنید:
- استفاده از کرم‌های ضدخارش بدون نسخه؛
- استفاده از کمپرس سرد روی کهیر چند بار در روز (به‌جز در مواردی که سرما کهیر را بدتر کند)؛
- حمام یا دوش آب سرد؛
- استفاده از لوسیون یا کرم ضدحساسیت برای مرطوب‌کردن پوست خشک؛
- پوشیدن لباس‌های گشاد با الیاف نرم که پوست را تحریک نمی‌کند؛
- دوری از نور خورشید. (نیم ساعت قبل از بیرون‌رفتن ضدآفتاب بزنید.)
پیشگیری از کهیر مزمن
- دوری از عوامل شناخته‌شده: اگر علت کهیر را می‌دانید از آن دوری کنید.
- حمام‌کردن و تغییر لباس: اگر در گذشته به‌سبب تماس با گرده یا حیوانات کهیر زده‌اید، پس از تماس با آنها دوش بگیرید و لباستان را عوض کنید.
شما بگویید
شما چقدر با کهیر مزمن و روش‌های درمان آن آشنایی دارید؟ در صورت تمایل، می‌توانید تجربه و نظرتان را در قسمت ارسال دیدگاه بنویسید و این مطلب را از طریق شبکه‌های اجتماعی با دوستانتان به اشتراک بگذارید.
